Kościół Katolicki jest najpiękniejszą rzeczywistością jaką człowiek może w życiu spotkać, poznać i przyjąć. Jednak ile tego piękna do człowieka dotrze zależy od osobistego nawrócenia. Polega ono w pierwszej kolejności na zwykłym chceniu, które przejawia się najpierw jakimkolwiek własnym i uczciwym rachunkiem sumienia, choćby odrobiną prawdziwego smutku z powodu popełnionego zła, a w konsekwencji, albo ważną spowiedzią uszną, albo decyzją o przyjęciu chrztu, co najczęściej wymaga wcześniejszego uczestnictwa w rocznym kursie przygotowującym. W drugiej kolejności na pokucie, czyli – jak wyjaśniał św. Ojciec Pio – na trwaniu w dobrych postanowieniach podjętych w związku z własnym nawróceniem, które bez wątpienia mieszczą się w moralności tegoż Kościoła. Życie konsekrowane, czy to w formie zakonnej, czy indywidualnej, czy wspólnotowej, jest pogłębieniem skutków chrztu; polega najpierw na rozpoznaniu takiej woli Bożej we własnym życiu duchowym, a następnie na jej przyjęciu, a dalej: na podjęciu z pomocą ślubów formalnych zobowiązań na całe życie. Rodzina duchowa, która została nazwana Synami i Córkami Najświętszego Imienia Jezus tworzy się w obrządku rzymskokatolickim, z osób ochrzczonych dojrzałych. Próbę można więc podjąć, co do zasady, tylko w latach życia 35-45, ale dwie z gałązek w latach życia 35-55. Powołania nazwane Domami pod Herbem, takich domów jest przewidzianych 10, nie mają górnej granicy wieku. Dotyczą w największym stopniu spraw tzw. pro-life.